Od czasu gdy w lipcu 2017 roku weszła w życie ustawa o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami pojawił się w praktyce problem z interpretacją przepisu art. 14 ust. 2 tej ustawy, dotyczącego terminu dla przekazania konsumentowi decyzji kredytowej.
Aby zawrzeć umowę o kredyt hipoteczny konsument musi wystąpić z wnioskiem do kredytodawcy. Kredytodawcą jest według ustawy bank, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa prowadząca działalność transgraniczną, oddział instytucji kredytowej, spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa.
W praktyce konsument wniosek o udzielenie kredytu złożyć może również u pośrednika kredytowego lub agenta.
Zgodnie z treścią art. 14.2 ustawy kredytodawca, pośrednik kredytowy, agent mają 21 dni na przekazanie konsumentowi decyzji kredytowej:
Art. 14
W celu zawarcia umowy o kredyt hipoteczny konsument występuje z wnioskiem do kredytodawcy.
Kredytodawca, pośrednik kredytu hipotecznego oraz agent są obowiązani przekazać konsumentowi decyzję w sprawie udzielenia kredytu hipotecznego (decyzja kredytowa), na trwałym nośniku, w dwudziestym pierwszym dniu od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w ust. 1, w celu umożliwienia porównania warunków umów o kredyt hipoteczny oferowanych przez innych kredytodawców, chyba że konsument wyrazi zgodę na wcześniejsze przekazanie decyzji kredytowej.
Obowiązek dotrzymania 21-dniowego terminu na przekazanie decyzji kredytowej ciąży więc również na pośredniku jak i na agencie, jeśli tylko biorą udział w procesowaniu wniosku kredytowego.
Sensem powyższego przepisu jest ochrona interesów konsumenta w procesie przygotowania do zawarcia umowy kredytowej – z jednej strony termin ten daje mu czas na przemyślenie decyzji o zawarciu umowy kredytu hipotecznego, z drugiej zaś ma zapewnić, że bank nie będzie przeciągał w czasie wydania decyzji kredytowej.
Zatem w czym problem…?
W praktyce zdarza się, że w toku rozpatrywania wniosku instytucja, która ma udzielić kredytu prosi konsumenta o dostarczenie dodatkowych dokumentów lub wyjaśnień (np. dotyczących zarobków, mieszkania którego dotyczy kredyt, dodatkowych zaświadczeń z urzędów, itp.).
Bywa, że jest to po prostu konieczne żeby ocenić zdolność kredytową i wydać decyzję kredytową.
Bywa też i tak, ze to konsument chce zmienić wniosek np. co do kwoty kredytu czy okresu kredytowania, a to może wiązać się z kolejnymi wymogami ze strony kredytodawcy dotyczącymi przekazania dodatkowych danych.
W konsekwencji często wydłuża się czas rozpatrywania samego wniosku i przekracza (czasem znacząco) 21 dni. Powodowało to liczne reklamacje klientów kierowane do banków, pośredników, agentów, jak też liczne dyskusje na forach internetowych o nadużyciach ze strony banków i naruszaniu zbiorowych interesów konsumentów.
Zdarzało się, że konsumenci kierowali reklamacje również bezpośrednio do KNF wskazując, że kredytodawca narusza przepisy ustawy o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami. Innego zdania byli kredytodawcy.
Konsumenci i kredytodawcy zupełnie inaczej liczyli 21-dniowy termin wskazany w art. 14 ust.2.
Konsumenci liczyli ten termin od momentu złożenia wniosku, a kredytodawcy od momentu otrzymania kompletu dokumentacji pozwalającej na dokonanie oceny zdolności kredytowej i wydanie decyzji.
Interpretacja KNF z 20 lipca 2020 roku
Swoją interpretację momentu rozpoczęcia biegu 21-dniowego terminu, o którym mowa w art. 14 ust. 2, przedstawiła Komisja Nadzoru Finansowego (KNF) w stanowisku z 20 lipca 2020 roku, gdzie stwierdza, że:
Art. 14 ust. 2 ustawy o kredycie hipotecznym należy rozumieć w ten sposób, że bieg terminu na przekazanie konsumentowi decyzji kredytowej przez kredytodawcę rozpoczyna się wraz ze złożeniem kredytodawcy wszystkich dokumentów i informacji niezbędnych do oceny zdolności kredytowej.
Zatem stanowisko jasno wskazuje, że bieg terminu rozpoczyna się dopiero gdy kredytodawca otrzyma wszystkie niezbędne do wydania decyzji dane.
Dzień rozpoczęcia biegu terminu w przypadku składania wniosku pośrednikowi kredytowemu lub agentowi
Jeśli agent lub pośrednik kredytowy działa na rzecz kredytodawcy to dzień, w którym otrzymał on wniosek traktuje się jako dzień otrzymania wniosku przez kredytodawcę (np. bank). W konsekwencji to bank będzie ponosił ryzyko związane np. opóźnieniem w przekazaniu mu wniosku przez pośrednika lub agenta – dla konsumenta nie ma tu znaczenia kiedy faktycznie wniosek dotrze do banku.
Jeśli natomiast pośrednik kredytowy działa na rzecz konsumenta to dniem otrzymania wniosku przez kredytodawcę jest dzień dostarczenia go kredytodawcy przez pośrednika (a nie dzień przekazania przez konsumenta pośrednikowi).
Do zasad liczenia biegu terminu stosuje się przepisy art. 110 i następne kodeksu cywilnego. W liczeniu terminu nie uwzględnia się dnia, w którym do kredytodawcy dotarł wniosek – pierwszym dniem od którego rozpoczynamy liczenie terminu będzie dzień po nim następujący.
Koniec biegu terminu – czyli kiedy przekazać decyzję kredytową
Jeśli dwudziesty pierwszy dzień (dzień na przekazanie decyzji kredytowej) przypadnie na dzień wolny od pracy, to decyzja kredytowa powinna być przekazana w pierwszym, następującym po nim dniu roboczym.
Pamiętaj, że obowiązek przestrzegania tego terminu dotyczy tak kredytodawcy, jak i pośrednika kredytowego oraz agenta.
{ 0 komentarze… dodaj teraz swój }